Je hoort het vaak, geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot. Als nieuwbakken ouder denk je met de gebroken nachten in je achterhoofd: ‘nou, fijn, dan krijg ik het tenminste wat rustiger, en hoe snel kan het nou helemaal gaan?’ Nou, heel snel denk ik als ik mijn 13-jarige zoon een knuffel geef. En ik mijn bijna 11-jarige dochter op mijn paard zie rijden. Waar blijft de tijd? het was nog maar gisteren dat ik ze als baby’s aan mijn borst had, en dat ze als peuter in en om het huis rondscharrelden. En dat ze speelden met de Playmobil en de poppen. In de vakanties op de boot bij opa en oma in bed kropen en dat dat gewoon paste. We eindeloos kinderliedjes zongen… Oh, ik dwaal helemaal af. Want wat zijn ze mooi, die kinderen van mij. Zelfbewust, wijs en eigenwijs. En wat leer ik veel van ze. Ervaringen waar ik andere kinderen weer mee kan helpen. Het loslaten gaat steeds makkelijker. Mijn gevleugelde uitspraak naar hen toe is ‘altijd zelf na blijven denken’ en tot nu toe blijkt dat in zeer goede aarde gevallen te zijn. Ik hoop, nee, ik ga ervan uit dat dat zo blijft…
