Ik stond te wachten voor het poortje, het was gelukkig niet zo druk, toen er een meisje door het poortje ging. Haar vriendinnen stapten in een bakje, maar er ging ergens iets mis en zij bleef alleen over. De hekjes gingen dicht, en daar stond ze, naast de achtbaantrein. Er was wat geharrewar tussen de twee medewerkers van het park, de hekjes werden weer open gedaan en het meisje werd weer terug gedirigeerd achter een hekje. Ze kwam bij mij voorin de rij terecht. Ze keek mij aan en ik keek terug. Ze zag er een beetje verloren uit. Een mooi licht getint meisje met lang gitzwart glanzend haar. Ongeveer net zo oud als mijn dochter. Die samen met mijn zoon een paar poortjes verderop stond. “Zullen wij maar samen gaan?” zei ik. Ze zei iets wat ik niet verstond. Ze kwam duidelijk niet uit Nederland. Maar het was ook geen taal die ik herkende. “We go together?” zei ik. En wees op haar en mij en op de achtbaan. “yes, yes” antwoordde ze duidelijk opgelucht. Alsof ze het nog niet kon geloven vroeg ze het later nog eens. “we go” wees op de achtbaan. Ik knikte terug en werd getrakteerd op een vriendelijke glimlach.
De trein kwam weer aanrijden en wij stapten in, zij eerst. Ik gooide mijn tas naast de baan, en het meisje legde hem voor mij nog net even verder, daar waar hij eigenlijk moest liggen. Lief, zo zorgvuldig. De beugels gingen dicht, en we keken elkaar nog even aan. Ze vond het duidelijk behoorlijk spannend. Die vind het nog enger dan mijn dochter, ging er door mij heen. De trein zette zich in beweging en we gingen omhoog. Het meisje maakte zo’n geluid van “oohh, nu gaat het echt gebeuren!” en tot mijn verrassing pakte ze mijn arm en drukte zich tegen mij aan. Ik aaide haar over haar haar en stelde haar met mijn gebaren gerust. De hele rit hield ze mijn arm vast en ze gilde heel hard. Zoals 10-jarige meisjes in de achtbaan horen te doen. Even lekker alles eruit en alle remmen los. Aan het einde van de rit liet ze me weer los.
We liepen naar de uitgang waar een filmpje te zien was van de rit. Het viel mij op dat wij er op het filmpje non-verbaal uitzagen alsof wij elkaar goed kenden. Alsof wij echt moeder en dochter waren. We keken samen naar het filmpje en lachten naar elkaar. Toen bedankte ze mij en wees naar een punt een stuk verderop in het park, waar bankjes stonden. “My mother” zei ze. We namen afscheid en ik zocht mijn kinderen op die ook naar hun filmpje hadden staan kijken. Ik vond het een bijzondere ontmoeting.
Een uurtje later kwamen we haar weer tegen. Met een blonde vrouw met een peuter in een buggy, en nog een paar kinderen die niet op haar leken. Wij begroetten elkaar enthousiast. De vrouw was verbaasd. “Jullie kennen elkaar?” Ik vertelde kort van onze ontmoeting en vroeg naar wie zij was. “Ze woont bij ons in de opvang” zei de vrouw. We zwaaiden naar elkaar, en we liepen door. Ships passing in the night. Toen viel bij mij het kwartje. Veel vragen gingen door mijn hoofd. Zou ze een AMA geweest zijn? Een Alleenstaande Minderjarige Asielzoeker? Ze noemde de vrouw “mother” dat doe je niet als je moeder ook in die opvang woont. Waar zou ze vandaan komen? Zouden haar ouders nog leven? Zo’n leuk, lief, zorgvuldig meisje. Het hele asielzoekersgebeuren is zo ver van mijn bed. Ik lees erover, maar ik ken geen mensen in deze situatie. Deze ontmoeting bracht dit onderwerp ineens heel dichtbij. In de vorm van een meisje, die net als mijn dochter waarschijnlijk het liefst met haar eigen moeder deze spannende gebeurtenis had willen delen. Haar eerste keer in de achtbaan. En ik was blij en dankbaar dat ik deze rol even voor haar moeder over had kunnen nemen.