Laatst sprak ik een moeder van een kindje die heel jong overleden is. We hadden het over wat dit doet met je gezin. Dat nooit meer iets vanzelfsprekend is, en hoe je daar verder mee moet en gaat. Als je kinderen krijgt gaan daar allerlei emoties mee gepaard. Van het spreekwoordelijke leven op een roze wolk, tot het hebben van slapeloze nachten en je zorgen maken over de toekomst. Een van de ergste nachtmerries waar je als ouder in terecht kunt komen is je zorgen moeten maken over het leven van je kind. En of je wel getuige zal kunnen zijn van jouw kind die gezond en wel op zal groeien tot een gelukkige volwassene. Ik denk dat er weinig erger is in het leven dan met je kind in het ziekenhuis terecht komen en te moeten vrezen voor zijn of haar leven. Zelf heb ik dat ook mogen ondervinden. Wij raakten op een late vrijdagavond met onze zoon van 3 maanden oud met een ernstige bloedvergiftiging ten gevolge van een nierbekkenontsteking in het ziekenhuis. Hij is nu een blakende jonge man van 15 maar de rit ernaartoe zal ik nooit meer vergeten. Hij was helemaal grijs en ik heb hem de hele weg wakker proberen te houden, want zolang hij wakker was leefde hij. Bij de buitendeur van het ziekenhuis stond al een verpleegkundige klaar om ons op te vangen, en boven een andere verpleegkundige en een arts. Dan weet je dat het echt menens is. En als ze dan in je kind prikken en je alleen maar kunt denken, “hij leeft nog” als je hem hoort schreeuwen.
Twee jaar later is alsnog zijn ene nier eruit gehaald. Die deed niets meer en maakte hem ziek. Ik had allerlei gekke irreële angsten, dacht ik, ik had al een grafje voor hem uitgezocht. Voor de operatie hadden we een gesprek met de chirurg. En hij nam mijn gekke angsten bloedserieus. Een voor een werden ze getackeld. Dat ik bang was dat de anesthesist flauw zou vallen. Zijn antwoord was, “we hebben er 7 hier, als dat gebeurt schuiven we die vent opzij en roepen we een ander op. En wat nog meer?” “Dat u de verkeerde nier eruit haalt.. “ “Ik heb in mijn leven heel veel nieren gezien, en ik weet heel goed het verschil tussen een zieke en een gezonde nier. Dus mocht dat gebeuren, dan stop ik hem terug en naaien we hem netjes dicht. Heeft hij hooguit een extra litteken. En wat meer?” “Dat hij dood gaat….” “Mevrouw, ik heb 3 kinderen, en die zijn alle 3 een keer geopereerd. Ook heb ik zelf heel veel kinderen geopereerd” De foto’s van zijn kinderen zag ik boven zijn hoofd hangen. “Je kind in het ziekenhuis laten opereren, het af moeten geven aan mensen die je niet kent, is een van de naarste dingen die je als ouder kunnen overkomen. Ik kan u met de hand op mijn hart vertellen dat er nog nooit een kind bij een dergelijke operatie overleden is in dit ziekenhuis en dat wij echt heel goed voor hem zullen zorgen.” Deze man had het werkelijk begrepen. Door mij zo serieus te nemen waren mijn angsten zo goed als opgelost.
Kahlil Gribran heeft een mooi gedicht geschreven over kinderen. Waarin hij beschrijft dat je kinderen je kinderen niet zijn, en dat ze door je komen, maar dat ze je niet toebehoren. Want zij zijn van zichzelf. Je mag voor ze zorgen, ze huisvesten, en ze begeleiden tot volwassen mensen. Als je geluk hebt, als ze bij je blijven. En zo is het. Je hebt ze slechts te leen. De angst loslaten dat er iets met je kind gebeurt is een ware uitdaging in het leven, want angst is een slechte raadgever. Je moet ze laten gaan, naar vriendjes, school, de straat op, zelf keuzes laten maken en soms gaat het zo ver dat ze vertrekken naar een hele andere dimensie, ergens daarboven waar overleden kinderen dan ook naartoe mogen gaan.
Af en toe sta ik erbij stil, dat het kan gebeuren dat ik een kind kwijt raak, of een andere dierbare. En dan denk ik bij mijzelf, stel dat dat nu gebeurt. Is er dan iets waar ik spijt van heb, wat ik heb nagelaten, wat ik nog had willen doen. Als het antwoord dan “ja” is dan heb ik de kans om dat recht te zetten. Maar meestal is het antwoord “nee”. En lukt het mij om in het nu te leven, om nu te genieten van mijn kinderen. Om avonturen met ze te beleven, mooie gesprekken te hebben. En om dankbaar te zijn voor de jaren die we samen gehad hebben. Want de toekomst zal altijd ongewis zijn.