Mijn 10-jarige dochter heeft sinds een paar maanden haar eigen pony. Ze had hem al een tijdje als verzorgpony en hij kwam te koop. Ik zag ook een fantastische coach-pony in hem dus de beslissing tot de aankoop was snel gemaakt. Niet veel later ging mijn dochter haar kamer opruimen. En daarbij ging ze rigoureus te werk. Alle my-little-pony’s, barbie’s, babyborn poppen met kleertjes, het poppenbedje, een aantal knuffels. Nog wat breisels voor de poppen die ik voor haar gemaakt had. Een grote pop met babykleertjes aan die ze zelf nog gedragen had. Haar hele kleine meisjes leven verdween in vuilniszakken. Alle spulletjes waar ze ooit zo blij mee was, verjaardagscadeaus, dingen die ze voor haar zakgeld bij elkaar gekocht had op rommelmarkten, tweedehands winkels en andere verzamelplaatsen van dit soort spul, alles ging weg..
Af en toe hoorde ik haar zingen terwijl ik beneden de aardappelen stond te schillen. Met de tranen in mijn ogen…. Wat gaat de tijd toch belachelijk snel…. Vrolijk kwam ze de trap af getrippeld. Of ik even wilde helpen met de zakken naar beneden brengen. Snel veegde ik mijn tranen af en deed ik of ik minstens net zo vrolijk was als zij. Gelukkig is ze geen paard want ze zou mij direct door gehad hebben. Samen tilde we de zakken en de grotere dingen die niet in een vuilniszak paste in de auto.
Daarna moest ik natuurlijk het resultaat in haar kamer zien. Reuze trots was ze! Paardenposters aan de muur en in de kast waar eerst de barbies en de my-little-pony’s zaten had ze nu haar make-upjes, nagellakjes en sierraden gedaan waar ze voorheen nog niet echt in geïnteresseerd was. Haar kamer was ineens ook een stuk netter, meer een tienerkamer.
De volgende dag ging ik met de spullen naar de kringloopwinkel. Met pijn in mijn hart leverde ik de zakken af. Een medewerker van waarschijnlijk Turkse afkomst inventariseerde de spullen. De grote pop hield hij onder zijn arm. Ik zie hem er nog zo mee staan, met dat leuke pakje aan wat mijn dochter zo lief stond toen ze een peuter was. “oh, meneer” zei ik, “het hele kleine meisjesleven van mijn dochter zit in die zakken, ik vind het wel moeilijk om het zo weg te brengen” “Ach mevrouw” zei hij met een mooi accent, “dat isch weer voor ander kinder..” Wat een wijze man…