Het is deze week de week tegen pesten. Mooi dat er nu zoveel aandacht voor is. En gek dat het nog steeds bestaat, pesten. Vroeger werd er eigenlijk niet echt iets tegen gedaan. Het lijkt wel een probleem van alle tijden te zijn, of er nu wel of geen aandacht voor is.
Ik ben ook gepest, op de lagere school. Het heeft heel lang geduurd tot ik er iets van vertelde thuis. Ik besloot om na de 4e klas (nu groep 6) gewoon niet meer naar school te gaan. Ik had er genoeg van, ik kon lezen en schrijven ik vond het wel best. Ik wilde nooit meer gepest worden. En omdat ik zo vastbesloten was heeft mijn moeder een andere school voor mij gezocht. Daar ging het wel beter. Maar het duurt lang voordat je je zelfvertrouwen weer wat terug hebt.
De echte ommekeer kwam toen ik uitgenodigd werd voor een reünie door de klas waar ik weggepest was. Ik zal een jaar of 23 geweest zijn. Het verbaasde mij dat ik een uitnodiging kreeg, vooral omdat ik een paar keer verhuisd was en ik de brief kreeg op het goede adres. Ze hadden dus wel moeite gedaan om mij te vinden was mijn conclusie. Met knikkende knieën ging ik naar de voormalige klasgenoot alwaar het feest gegeven werd. Hij kwam mij tegemoet gelopen. Ik zie het nog zo voor mij, hij heette mij welkom en benadrukte hoe fijn hij het vond dat ik gekomen was. En hij zei dat ik behoorlijk slecht behandeld geweest was door deze klas. “Och”, zei ik bagatelliserend, “misschien is het in mijn herinnering wel erger dan het werkelijk geweest is” “Nee”, zei hij beslist, “dat is niet zo, we hebben je echt beestachtig behandeld en dat spijt ons..”
Het werd een heel gezellige avond. Ik zat op een gegeven moment met de grootste pestkoppen aan tafel met een biertje. En zij bleken nog meer herinneringen te hebben dan ik, die we samen ophaalden. “weet je nog, dat wij je klem hadden in het fietsenhok en dat we zeiden dat je je kleren uit moest trekken?” och ja, dacht ik toen dat was ook zo.. “We zijn zo blij dat je dat niet gedaan hebt!” Ik kreeg van allemaal excuses, een man begon zelfs te huilen en zei dat hij zo blij was dat hij na al die jaren eindelijk zijn excuses aan kon bieden. Een ander was zelf vader en hij dacht nog regelmatig aan mij en aan wat hij mij aangedaan had. Hoe erg hij dat vond en dat hij zich niet voor kon stellen dat iemand dat bij zijn eigen kind zou doen, dat hij diegene wel dood zou kunnen trappen dan..
Die avond realiseerde ik mij dat ik niet de enige dei last gehad had van mijn pestverleden, maar dat mijn pesters dat ook gehad hadden. En misschien nog wel meer dan ik. Want mijn geweten was altijd schoon gebleven en zij moesten leven met dat wat ze mij aangedaan hadden.