Ze kwamen samen voor een coachsessie. Moeder wilde het weleens meemaken en dochter was mee ter ondersteuning. Lopend door het weiland kreeg moeder contact met een merrie. Ze keken elkaar aan en het was duidelijk. Met dit paard moest de coaching plaatsvinden. We lieten de merrie in de paddock en ze verkende deze. We stonden met z’n vieren in de paddock, moeder, dochter, ik en de merrie. Na een ontspanningsoefening vroeg ik moeder of ze ook een coachvraag had. Die had ze wel, maar ze vond het heel moeilijk om deze hardop te stellen. Dat is geen probleem bij paardencoaching. Je stelt de vraag aan het paard en het paard spiegelt. Ze reageert op de emoties en op de lichaamshouding van degene die gecoacht wordt. Dus vroeg ik moeder om de vraag in haar hoofd te nemen en met als antwoord ‘ja’ naar de merrie te lopen. Toen ze deze opdracht uitvoerde draaide de merrie zich resoluut om en liep naar de uitgang van de paddock. Ze wilde eruit! Ik vroeg aan moeder hoe dit voor haar was. Ze vond het niet leuk zei ze. Moeder liep een paar passen achter het paard aan en stopte toen. Ze zag er verloren uit. Ze zei: “kunnen we nog vragen of ze terug komt?” Daarop draaide de merrie zich om en liep weer de paddock in, maar niet naar moeder toe. Moeder liep weer een paar passen achter de merrie aan. Maar de merrie liep weg dus moeder stopte. Ik zei dat ze haar coachvraag weer in haar hoofd moest nemen met het antwoord ‘nee’ en daarmee in haar hoofd naar de merrie moest lopen. De merrie begon daarop even verderop in de grond te graven met haar hoef. Ik vroeg: “wat doet ze nu?” Moeder zei: “ze graaft in het verleden..” Daarop liep de merrie naar de hoek van de paddock en veegde de spinnenwebben weg die daar hingen. “En nu?” Vroeg ik moeder. “Ze haalt de spinnenwebben weg, ze ruimt op”. Daarna liep de merrie naar de dochter. Deze aaide haar, maar zei, “het gaat niet over mij, je moet bij mijn moeder zijn.” “Nee, het gaat wel over jou” Zei moeder. Daarop liep de merrie weer naar de uitgang van de paddock. Dat is doorgaans het teken dat de sessie voorbij is. De hele sessie had maar een minuut of 10 geduurd. Ik was verbaasd. Zo snel was het nog nooit gegaan. Ik vroeg moeder of ze nu wist wat ze wilde weten en of ze wist wat er nu moest gebeuren. “Jazeker, ik moet een goed gesprek met mijn dochter hebben” zei moeder. In het nagesprek bij een kop thee kwam de vraag er toch uit. Dochter vroeg heel respectvol of ze het nu mocht weten, aangezien het over haar leek te gaan. Moeder voelde zich gesterkt genoeg om te antwoorden. Ze zei: “Ik vroeg aan de merrie: mijn dochter heeft geen leuke jeugd gehad, kan i k dat nog ongedaan maken? Daarop keerde de merrie zich resoluut om en wilde de paddock uit. Het verleden is natuurlijk niet terug te draaien. Maar toen ze met als antwoord ‘nee’ naar de merrie liep, ging ze graven en spinnenwebben wegvegen. Moeder interpreteerde dit als volgt. We moeten stoppen met in het verleden te graven en de spinnenwebben opruimen. Daarna wendde ze zich tot haar dochter en zei: “ik heb het vroeger niet goed gedaan, dat spijt mij”. Toen pas besefte de dochter de impact van deze woorden. Dit was alles waar ze al die jaren naar verlangde. Gezien en erkend worden door haar moeder.
De columns die Marjorie schrijft zijn gebaseerd op echte sessies, maar de personen hebben toestemming gegeven voor deze column of het is een combinatie van factoren waardoor de personen die in sessie geweest zijn onherkenbaar zijn.