Blog

In het blog kunt u een overzicht zien van de laatste blog artikelen.

Je hebt ze te leen (8-3-2017)
de moeder, de dochter en de merrie (28-2-2017)
week tegen pesten (21-9-2015)
mijn ervaring met EMDR (9-9-2015)
Brugklasser (26-8-2015)
Meisje uit een ander land (17-10-2014)
De zachtheid van een paard (28-9-2014)
Ponymeisje (24-9-2014)
Wat je geeft krijg je terug (10-9-2014)
Wat worden ze groot (8-9-2014)
Driftbui in de supermarkt (4-8-2014)

Je hebt ze te leen (8-3-2017)

Laatst sprak ik een moeder van een kindje die heel jong overleden is. We hadden het over wat dit doet met je gezin. Dat nooit meer iets vanzelfsprekend is, en hoe je daar verder mee moet en gaat. Als je kinderen krijgt gaan daar allerlei emoties mee gepaard. Van het spreekwoordelijke leven op een roze wolk, tot het hebben van slapeloze nachten en je zorgen maken over de toekomst. Een van de ergste nachtmerries waar je als ouder in terecht kunt komen is je zorgen moeten maken over het leven van je kind. En of je wel getuige zal kunnen zijn van jouw kind die gezond en wel op zal groeien tot een gelukkige volwassene. Ik denk dat er weinig erger is in het leven dan met je kind in het ziekenhuis terecht komen en te moeten vrezen voor zijn of haar leven. Zelf heb ik dat ook mogen ondervinden. Wij raakten op een late vrijdagavond met onze zoon van 3 maanden oud met een ernstige bloedvergiftiging ten gevolge van een nierbekkenontsteking in het ziekenhuis. Hij is nu een blakende jonge man van 15 maar de rit ernaartoe zal ik nooit meer vergeten. Hij was helemaal grijs en ik heb hem de hele weg wakker proberen te houden, want zolang hij wakker was leefde hij. Bij de buitendeur van het ziekenhuis stond al een verpleegkundige klaar om ons op te vangen, en boven een andere verpleegkundige en een arts. Dan weet je dat het echt menens is. En als ze dan in je kind prikken en je alleen maar kunt denken, “hij leeft nog” als je hem hoort schreeuwen.

Twee jaar later is alsnog zijn ene nier eruit gehaald. Die deed niets meer en maakte hem ziek. Ik had allerlei gekke irreële angsten, dacht ik, ik had al een grafje voor hem uitgezocht. Voor de operatie hadden we een gesprek met de chirurg. En hij nam mijn gekke angsten bloedserieus. Een voor een werden ze getackeld. Dat ik bang was dat de anesthesist flauw zou vallen. Zijn antwoord was, “we hebben er 7 hier, als dat gebeurt schuiven we die vent opzij en roepen we een ander op. En wat nog meer?” “Dat u de verkeerde nier eruit haalt.. “ “Ik heb in mijn leven heel veel nieren gezien, en ik weet heel goed het verschil tussen een zieke en een gezonde nier. Dus mocht dat gebeuren, dan stop ik hem terug en naaien we hem netjes dicht. Heeft hij hooguit een extra litteken. En wat meer?” “Dat hij dood gaat….” “Mevrouw, ik heb 3 kinderen, en die zijn alle 3 een keer geopereerd. Ook heb ik zelf heel veel kinderen geopereerd” De foto’s van zijn kinderen zag ik boven zijn hoofd hangen. “Je kind in het ziekenhuis laten opereren, het af moeten geven aan mensen die je niet kent, is een van de naarste dingen die je als ouder kunnen overkomen. Ik kan u met de hand op mijn hart vertellen dat er nog nooit een kind bij een dergelijke operatie overleden is in dit ziekenhuis en dat wij echt heel goed voor hem zullen zorgen.” Deze man had het werkelijk begrepen. Door mij zo serieus te nemen waren mijn angsten zo goed als opgelost.

Kahlil Gribran heeft een mooi gedicht geschreven over kinderen. Waarin hij beschrijft dat je kinderen je kinderen niet zijn, en dat ze door je komen, maar dat ze je niet toebehoren. Want zij zijn van zichzelf. Je mag voor ze zorgen, ze huisvesten, en ze begeleiden tot volwassen mensen. Als je geluk hebt, als ze bij je blijven. En zo is het. Je hebt ze slechts te leen. De angst loslaten dat er iets met je kind gebeurt is een ware uitdaging in het leven, want angst is een slechte raadgever. Je moet ze laten gaan, naar vriendjes, school, de straat op, zelf keuzes laten maken en soms gaat het zo ver dat ze vertrekken naar een hele andere dimensie, ergens daarboven waar overleden kinderen dan ook naartoe mogen gaan.

Af en toe sta ik erbij stil, dat het kan gebeuren dat ik een kind kwijt raak, of een andere dierbare. En dan denk ik bij mijzelf, stel dat dat nu gebeurt. Is er dan iets waar ik spijt van heb, wat ik heb nagelaten, wat ik nog had willen doen. Als het antwoord dan “ja” is dan heb ik de kans om dat recht te zetten. Maar meestal is het antwoord “nee”. En lukt het mij om in het nu te leven, om nu te genieten van mijn kinderen. Om avonturen met ze te beleven, mooie gesprekken te hebben. En om dankbaar te zijn voor de jaren die we samen gehad hebben. Want de toekomst zal altijd ongewis zijn.

de moeder, de dochter en de merrie (28-2-2017)

Ze kwamen samen voor een coachsessie. Moeder wilde het weleens meemaken en dochter was mee ter ondersteuning. Lopend door het weiland kreeg moeder contact met een merrie. Ze keken elkaar aan en het was duidelijk. Met dit paard moest de coaching plaatsvinden. We lieten de merrie in de paddock en ze verkende deze. We stonden met z’n vieren in de paddock, moeder, dochter, ik en de merrie. Na een ontspanningsoefening vroeg ik moeder of ze ook een coachvraag had. Die had ze wel, maar ze vond het heel moeilijk om deze hardop te stellen. Dat is geen probleem bij paardencoaching. Je stelt de vraag aan het paard en het paard spiegelt. Ze reageert op de emoties en op de lichaamshouding van degene die gecoacht wordt. Dus vroeg ik moeder om de vraag in haar hoofd te nemen en met als antwoord ‘ja’ naar de merrie te lopen. Toen ze deze opdracht uitvoerde draaide de merrie zich resoluut om en liep naar de uitgang van de paddock. Ze wilde eruit! Ik vroeg aan moeder hoe dit voor haar was. Ze vond het niet leuk zei ze. Moeder liep een paar passen achter het paard aan en stopte toen. Ze zag er verloren uit. Ze zei: “kunnen we nog vragen of ze terug komt?” Daarop draaide de merrie zich om en liep weer de paddock in, maar niet naar moeder toe. Moeder liep weer een paar passen achter de merrie aan. Maar de merrie liep weg dus moeder stopte. Ik zei dat ze haar coachvraag weer in haar hoofd moest nemen met het antwoord ‘nee’ en daarmee in haar hoofd naar de merrie moest lopen. De merrie begon daarop even verderop in de grond te graven met haar hoef. Ik vroeg: “wat doet ze nu?” Moeder zei: “ze graaft in het verleden..” Daarop liep de merrie naar de hoek van de paddock en veegde de spinnenwebben weg die daar hingen. “En nu?” Vroeg ik moeder. “Ze haalt de spinnenwebben weg, ze ruimt op”. Daarna liep de merrie naar de dochter. Deze aaide haar, maar zei, “het gaat niet over mij, je moet bij mijn moeder zijn.” “Nee, het gaat wel over jou” Zei moeder. Daarop liep de merrie weer naar de uitgang van de paddock. Dat is doorgaans het teken dat de sessie voorbij is. De hele sessie had maar een minuut of 10 geduurd. Ik was verbaasd. Zo snel was het nog nooit gegaan. Ik vroeg moeder of ze nu wist wat ze wilde weten en of ze wist wat er nu moest gebeuren. “Jazeker, ik moet een goed gesprek met mijn dochter hebben” zei moeder. In het nagesprek bij een kop thee kwam de vraag er toch uit. Dochter vroeg heel respectvol of ze het nu mocht weten, aangezien het over haar leek te gaan. Moeder voelde zich gesterkt genoeg om te antwoorden. Ze zei: “Ik vroeg aan de merrie: mijn dochter heeft geen leuke jeugd gehad, kan i k dat nog ongedaan maken? Daarop keerde de merrie zich resoluut om en wilde de paddock uit. Het verleden is natuurlijk niet terug te draaien. Maar toen ze met als antwoord ‘nee’ naar de merrie liep, ging ze graven en spinnenwebben wegvegen. Moeder interpreteerde dit als volgt. We moeten stoppen met in het verleden te graven en de spinnenwebben opruimen. Daarna wendde ze zich tot haar dochter en zei: “ik heb het vroeger niet goed gedaan, dat spijt mij”. Toen pas besefte de dochter de impact van deze woorden. Dit was alles waar ze al die jaren naar verlangde. Gezien en erkend worden door haar moeder.

De columns die Marjorie schrijft zijn gebaseerd op echte sessies, maar de personen hebben toestemming gegeven voor deze column of het is een combinatie van factoren waardoor de personen die in sessie geweest zijn onherkenbaar zijn.

week tegen pesten (21-9-2015)

Het is deze week de week tegen pesten. Mooi dat er nu zoveel aandacht voor is. En gek dat het nog steeds bestaat, pesten. Vroeger werd er eigenlijk niet echt iets tegen gedaan. Het lijkt wel een probleem van alle tijden te zijn, of er nu wel of geen aandacht voor is.

Ik ben ook gepest, op de lagere school. Het heeft heel lang geduurd tot ik er iets van vertelde thuis. Ik besloot om na de 4e klas (nu groep 6) gewoon niet meer naar school te gaan. Ik had er genoeg van, ik kon lezen en schrijven ik vond het wel best. Ik wilde nooit meer gepest worden. En omdat ik zo vastbesloten was heeft mijn moeder een andere school voor mij gezocht. Daar ging het wel beter. Maar het duurt lang voordat je je zelfvertrouwen weer wat terug hebt.

De echte ommekeer kwam toen ik uitgenodigd werd voor een reünie door de klas waar ik weggepest was. Ik zal een jaar of 23 geweest zijn. Het verbaasde mij dat ik een uitnodiging kreeg, vooral omdat ik een paar keer verhuisd was en ik de brief kreeg op het goede adres. Ze hadden dus wel moeite gedaan om mij te vinden was mijn conclusie. Met knikkende knieën ging ik naar de voormalige klasgenoot alwaar het feest gegeven werd. Hij kwam mij tegemoet gelopen. Ik zie het nog zo voor mij, hij heette mij welkom en benadrukte hoe fijn hij het vond dat ik gekomen was. En hij zei dat ik behoorlijk slecht behandeld geweest was door deze klas. "Och", zei ik bagatelliserend, "misschien is het in mijn herinnering wel erger dan het werkelijk geweest is" "Nee", zei hij beslist, "dat is niet zo, we hebben je echt beestachtig behandeld en dat spijt ons.."

Het werd een heel gezellige avond. Ik zat op een gegeven moment met de grootste pestkoppen aan tafel met een biertje. En zij bleken nog meer herinneringen te hebben dan ik, die we samen ophaalden. "weet je nog, dat wij je klem hadden in het fietsenhok en dat we zeiden dat je je kleren uit moest trekken?" och ja, dacht ik toen dat was ook zo.. "We zijn zo blij dat je dat niet gedaan hebt!" Ik kreeg van allemaal excuses, een man begon zelfs te huilen en zei dat hij zo blij was dat hij na al die jaren eindelijk zijn excuses aan kon bieden. Een ander was zelf vader en hij dacht nog regelmatig aan mij en aan wat hij mij aangedaan had. Hoe erg hij dat vond en dat hij zich niet voor kon stellen dat iemand dat bij zijn eigen kind zou doen, dat hij diegene wel dood zou kunnen trappen dan..

Die avond realiseerde ik mij dat ik niet de enige dei last gehad had van mijn pestverleden, maar dat mijn pesters dat ook gehad hadden. En misschien nog wel meer dan ik. Want mijn geweten was altijd schoon gebleven en zij moesten leven met dat wat ze mij aangedaan hadden.

mijn ervaring met EMDR (9-9-2015)

Al sinds ik een klein kind was had ik een enorme angst voor slangen. Ik had een keer een nachtmerrie gehad en ik droomde dat ik in een slangenkuil bedolven lag onder de slangen. Door het woelen was mijn laken naar het voeteneinde gerold, ik werd wakker, voelde het langgerekte laken en waande mij met een slang aan mijn voeten. Ik heb het hele huis bij elkaar gegild.
De jaren daarna voerde mijn angst voor slangen zo ver dat ik nauwelijks naar slangen kon kijken, niet op tv, niet op een plaatje. Ook palingen en wormen vond ik enge beesten. Als ik het wel deed, kijken naar een slang, ging mijn hart sneller kloppen, steeg het bloed naar mijn hoofd, ging het in mijn hoofd gonzen brak het angstzweet mij uit en wilde ik het liefst snel weg rennen. Een plaatje van een slang trok ik nog net, maar een in het echt, ook al zat hij achter glas, kon ik gewoon niet handelen. Ik had als kind een kleurboek met allerlei dieren en ik weet nog dat ik ze allemaal ingekleurd heb, maar de pagina met de amfibieën sloeg ik dan over. Uiteindelijk wist ik mij ertoe te zetten om de kikker en de salamander in te kleuren, maar niet de slang... Het woord 'slang' schrijven deed ik trouwens ook liever niet..

In Nederland kom je weinig slangen tegen. Maar toch was het best lastig. Zo liep ik een keer op straat met een vriendin te kletsen, en keek ik toevallig naar rechts. Recht in de etalage van een dierenwinkel waar een slang voor de ramen hing. Ik sprong mijn vriendin bijna op haar nek en duwde haar net niet onder een auto.

Op vakantie in Tunesië was ik met een groep in een restaurant. Er werd tijdens het eten een show gegeven op het podium een meter of 10 bij mij vandaan. Er werd een rieten mand het podium opgedragen. Mijn angstniveau ging door het dak toen de mand open ging en er een slang uit kwam. Ik zat klem aan een lange tafel met mensen naast mij en achter mij. Ik heb iedereen opzij gebeukt en ben half over de tafel geklommen om weg te komen, naar beneden, het restaurant uit. Ik rende zo de weg op. Totaal overmand door angst.
Een keer was ik in de dierentuin met vrienden. Om van mijn angst af te komen heb ik een van hen gevraagd of hij mij mee wilde nemen het slangenhuis in. Met mijn ogen dicht volgde ik hem. Eenmaal bij het terrarium, alwaar een paar slangen in een boom hingen deed ik ze open. Ik kon niets, was volkomen aan de grond genageld. Bevroren. Uiteindelijk kon ik met een dun stemmetje uitbrengen: "haal mij hier weg...."

Harry Potter was voor mij een griezelfilm, een natuurfilm waar een slang in voor kwam? Idem dito. Ik heb het wel eens geprobeerd hoor. Een documentaire kijken over slangen. Steeds zei ik tegen mijzelf dat het op tv was, dat het mooie dieren waren, dat ze me niets konden doen. Maar na een kwartier kon ik het gewoon niet meer aan en heb ik weg gezapt.

Ik las wel eens iets over EMDR en vroeg mij af of dat misschien een oplossing was voor mijn angst. Maar ik besloot dat ik deze angst niet aan wilde gaan. Want dan moet je er juist naartoe. En dat leek mij onverdraaglijk.

Voor mijn werk ging ik uiteindelijk zelf een opleiding EMDR doen. En dan moet je natuurlijk met elkaar 'oefenen'. Na een paar lessen besloot ik er toch voor te gaan. Met bonzend hart en knikkende knieën. Aan het begin van de sessie moet je het engste beeld een cijfer geven. 0 is dat het je niets doet en 10 is dat het echt het meest afschuwelijke beeld of gevoel is wat je maar kunt bedenken. Ik nam de gebeurtenis in de dierentuin. En startte met een 12, ik zat te trillen en te huilen, ik kon er niets aan doen. Het was gewoon te erg. Tijdens de sessie stortte het cijfer omlaag. Ik voelde de spanning en de angst letterlijk mijn lichaam uit glijden. Alsof ik een zwaar ontspannend middel gekregen had.

Ik was benieuwd of het nu echt gewerkt had en ging bij thuiskomst plaatjes googelen van slangen. En dat lukte gewoon! Ok, sommige waren wel een beetje eng, maar ik kon er wel naar kijken. Ik keek Harry Potter met mijn kinderen en toen zij mij waarschuwden voor het enge stuk zodat ik mijn ogen dicht kon doen bleef ik kijken. En het deed mij niets! Een paar dagen later haalde ik de krant uit de bus en er stond een artikel in over slangen in Nederland. De Adder en de Ringslang. Met een foto op de voorpagina. Ik heb het gewoon met interesse gelezen. Wauw!

Maar de meest fantastische ervaring moest nog komen. We gingen op vakantie naar Zweden. Ik heb geen moment stil gestaan bij het feit dat daar ook slangen leven. We waren er nog maar een paar uur en ik had net mijn tentje ingericht. Ik kwam eruit en stond oog in oog met een Adder. Een mooie zwarte slang met witte driehoekjes op zijn rug kroop zo'n 6 meter bij mij vandaan relaxed door het gras. Hij was ruim een meter lang. En ik voelde totaal geen angst toen ik hem zag. Alleen maar verwondering. Over de schoonheid van het dier en over mijn eigen reactie. Ik heb een tijdje naar hem staan kijken, hij kroop bij mij vandaan en ik ben hem zelfs gevolgd op gepaste afstand. Ik wilde hem niet bang of boos maken. Af en toe stopte hij om even rond te kijken, richtte zijn kopje op en dan kroop hij weer verder. Uiteindelijk het struikgewas in.

Daarna hebben we een geweldige vakantie gehad. We hebben gekanood en boswandelingen gemaakt en gekampeerd. Ik ben niet bang geweest. Zoals de gids zei die onze bushwalk die middag begeleidde: slangen zie je niet vaak. Ze zijn bang voor ons en ze jagen niet op mensen, alleen op muizen enzo... Voor mijn EMDR-sessie denk ik niet dat ik mijn vakantie afgemaakt had. Dan had ik naar huis gewild....

Onlangs liep ik langs een huis bij mij in de straat. Binnen hebben ze een paar terraria staan en volgens mijn dochter hebben de bewoners slangen. Om die reden liep ik niet graag langs. Nu was het echtpaar in de tuin aan het werk. Ik knoopte een gesprek aan en vroeg het ze op de man af. "hebben jullie slangen?" "Ja, 7" was het antwoord. Ik vroeg of ik ze mocht zien. Ze waren mooi en terwijl ik naar ze stond te kijken verbaasde het mij weer dat ik geen enkele angst voelde. Ze hebben eieren die over een paar weken uitkomen. Misschien dat ik er dan wel een vast durf te houden...

Brugklasser (26-8-2015)

Vandaag bracht ik mijn nieuwbakken brugklasser naar school. Het waaide wel erg hard en ik moest toch boodschappen doen. Dus, fiets op de fietsdrager en gaan. Bij school aangekomen zette ik haar af. Ze zei me nauwelijks gedag, zwaaide nog net, want het is natuurlijk niet cool om uitgebreid naar je moeder te gaan staan zwaaien. Ik zag haar tussen al die grote kinderen, ze zette haar fiets in het rek tussen wel honderden andere fietsen. Haar grote broer, die nu in de derde zit, had haar al gewaarschuwd. Let goed op waar je je fiets neerzet, anders kan je hem 's middags niet meer terug vinden.

Ik keek haar nog even na, maar niet lang want het was druk in de straat, groepjes en groepen fietsers kwamen van alle kanten. Grote en wat kleinere jongeren. Ik laveerde er voorzichtig tussendoor op weg naar de supermarkt. Na het parkeren van mijn auto liep ik naar binnen. En daar trof het mij, ik alleen in de supermarkt. Hoe vaak was ik hier niet geweest met 1 of 2 kleine kinderen? Het afgelopen jaar nog deed ik vaak met mijn dochter boodschappen. Maar dat laat haar rooster nu niet meer toe. Dus moest ik alleen. Ik zag een andere moeder met een klein jongetje. En de tranen prikten achter mijn oogleden. Ik zag mijn kindertjes weer even. Eerst in de kar in het stoeltje. Met zo'n dikke broek van de luier. En ondertussen ritselen en spelen met een verpakking van het een of ander. En later met hun eigen karretje door de winkel, met hun eigen boodschapjes. Zo trots als een pauw. Zelf een groente uitzoeken, deze samen afwegen, en dat ze er net niet bij kunnen. Dat je ze op moet tillen om op het knopje van de bon te drukken. Om de beurt een sticker plakken. En dat trotse gezichtje als ze groot genoeg waren geworden om er met wat kunst en klimwerk zelf bij te kunnen.

Gebabbel over van alles en nog wat, wat je soms niet en soms wel verstaat. Maar dat maakt niet uit. Ze voelen zich toch gehoord als je reageert met je stem. Hij met die kleine krulletjes en zij met van die kleine staartjes in een schattig jurkje met bloemetjes. En zo'n plakhandje die jouw hand vastpakt, een gezichtje wat je in aanbidding aankijkt alsof je de belangrijkste persoon op aarde bent. (En was je toen natuurlijk ook..)

Ik denk aan hoe het thuis was, kinderspeelgoed op de grond en in de vensterbank. Samen een kinderprogramma kijken op tv. Bruine beer in het blauwe huis, het zandkasteel, Pippi Langkous. En samen meezingen. Ik sta bijna te janken in de supermarkt. De weemoed treft mij als een mokerslag. Vroeger zeiden mensen het altijd tegen me. "Kind, geniet er maar van, want ze zijn groot voor je het weet", Nou, dacht ik dan wel eens na een doorwaakte nacht, als dat eens zou kunnen... Maar het is waar. Ze zijn zomaar groot. Een klein traantje dringt zich op in mijn ooghoek. Ik haal diep adem, knipper met mijn ogen en hoop dat niemand het ziet. Bedenk hoe trots ik ben op mijn pubers en hoe goed het met ze gaat. Het helpt... een beetje. Dan zie ik een moeder die worstelt met haar peuter die steeds precies iets wil wat zij niet wil. Ik zie haar vermoeide gezicht en ik denk, oh, ja.. Dat was er ook...

Meisje uit een ander land (17-10-2014)

Gisteren was ik met mijn zoon van 13 en mijn dochter van 10, bijna 11 naar een Attractiepark. Er was daar een achtbaan waar mijn dochter vorig jaar niet in durfde toen we in hetzelfde park waren. Nu durfde ze weer niet, maar ze wilde wel zo graag durven. Twijfel alom, zal ik wel of zal ik niet...Ze kon maar geen besluit nemen. Ik besloot het een beetje te forceren, want ik was er vrij zeker van dat ze het erg leuk zou vinden. Dus zei ik: "meid, je hoeft er niet meer over na te denken, want je gaat erin en ik ga met je mee". Zoonlief vond het allang niet eng meer, dus die wilde wel alleen in een bakje. We gingen de achtbaan in en wat ik al verwacht had, ze vond het superleuk. Dus wilde ze natuurlijk nog een keer. Wij weer in de rij. Dochter met zoon en ik alleen.

Ik stond te wachten voor het poortje, het was gelukkig niet zo druk, toen er een meisje door het poortje ging. Haar vriendinnen stapten in een bakje, maar er ging ergens iets mis en zij bleef alleen over. De hekjes gingen dicht, en daar stond ze, naast de achtbaantrein. Er was wat geharrewar tussen de twee medewerkers van het park, de hekjes werden weer open gedaan en het meisje werd weer terug gedirigeerd achter een hekje. Ze kwam bij mij voorin de rij terecht. Ze keek mij aan en ik keek terug. Ze zag er een beetje verloren uit. Een mooi licht getint meisje met lang gitzwart glanzend haar. Ongeveer net zo oud als mijn dochter. Die samen met mijn zoon een paar poortjes verderop stond. "Zullen wij maar samen gaan?" zei ik. Ze zei iets wat ik niet verstond. Ze kwam duidelijk niet uit Nederland. Maar het was ook geen taal die ik herkende. "We go together?" zei ik. En wees op haar en mij en op de achtbaan. "yes, yes" antwoordde ze duidelijk opgelucht. Alsof ze het nog niet kon geloven vroeg ze het later nog eens. "we go" wees op de achtbaan. Ik knikte terug en werd getrakteerd op een vriendelijke glimlach.

De trein kwam weer aanrijden en wij stapten in, zij eerst. Ik gooide mijn tas naast de baan, en het meisje legde hem voor mij nog net even verder, daar waar hij eigenlijk moest liggen. Lief, zo zorgvuldig. De beugels gingen dicht, en we keken elkaar nog even aan. Ze vond het duidelijk behoorlijk spannend. Die vind het nog enger dan mijn dochter, ging er door mij heen. De trein zette zich in beweging en we gingen omhoog. Het meisje maakte zo'n geluid van "oohh, nu gaat het echt gebeuren!" en tot mijn verrassing pakte ze mijn arm en drukte zich tegen mij aan. Ik aaide haar over haar haar en stelde haar met mijn gebaren gerust. De hele rit hield ze mijn arm vast en ze gilde heel hard. Zoals 10-jarige meisjes in de achtbaan horen te doen. Even lekker alles eruit en alle remmen los. Aan het einde van de rit liet ze me weer los.

We liepen naar de uitgang waar een filmpje te zien was van de rit. Het viel mij op dat wij er op het filmpje non-verbaal uitzagen alsof wij elkaar goed kenden. Alsof wij echt moeder en dochter waren. We keken samen naar het filmpje en lachten naar elkaar. Toen bedankte ze mij en wees naar een punt een stuk verderop in het park, waar bankjes stonden. "My mother" zei ze. We namen afscheid en ik zocht mijn kinderen op die ook naar hun filmpje hadden staan kijken. Ik vond het een bijzondere ontmoeting.

Een uurtje later kwamen we haar weer tegen. Met een blonde vrouw met een peuter in een buggy, en nog een paar kinderen die niet op haar leken. Wij begroetten elkaar enthousiast. De vrouw was verbaasd. "Jullie kennen elkaar?" Ik vertelde kort van onze ontmoeting en vroeg naar wie zij was. "Ze woont bij ons in de opvang" zei de vrouw. We zwaaiden naar elkaar, en we liepen door. Ships passing in the night. Toen viel bij mij het kwartje. Veel vragen gingen door mijn hoofd. Zou ze een AMA geweest zijn? Een Alleenstaande Minderjarige Asielzoeker? Ze noemde de vrouw "mother" dat doe je niet als je moeder ook in die opvang woont. Waar zou ze vandaan komen? Zouden haar ouders nog leven? Zo'n leuk, lief, zorgvuldig meisje. Het hele asielzoekersgebeuren is zo ver van mijn bed. Ik lees erover, maar ik ken geen mensen in deze situatie. Deze ontmoeting bracht dit onderwerp ineens heel dichtbij. In de vorm van een meisje, die net als mijn dochter waarschijnlijk het liefst met haar eigen moeder deze spannende gebeurtenis had willen delen. Haar eerste keer in de achtbaan. En ik was blij en dankbaar dat ik deze rol even voor haar moeder over had kunnen nemen.

De zachtheid van een paard (28-9-2014)

Vandaag ontving ik in mijn mailbox van de ouders van een cliëntje van mij een link naar een heel mooi filmpje.



Het deed mij denken aan een ongelukje wat ik een paar jaar geleden met mijn paard Roly had. Ik wilde hem na het rijden in het weiland doen toen er een ander paard bij het hek stond. Ik had er verstandig aan gedaan om dit paard even een stuk achteruit te zetten alvorens ik Roly door het hek liet gaan. Want het paard viel uit naar Roly, hij was namelijk de baas in het weiland en Roly was nog betrekkelijk nieuw in de kudde. Dus die moest wel even goed weten waar zijn plaats was.

Roly schrok en sprong achteruit, mij mee trekkend. Door deze beweging viel ik, en niet zomaar, ik viel onder hem. Mijn zoon zag het gebeuren en die schrok zich rot want Roly liep letterlijk over mij heen. Maar ik had niets, geen schrammetje. Roly voelde zijn hoef op mijn been landen en toen hij dat voelde trok hij hem meteen weer weg. Hierdoor viel hij zelf op zijn knieën. Hij stond bliksemsnel weer op, mij overeind trekkend en toen draaide hij zich meteen naar mij om om te kijken of alles in orde was. En dat was zo, ik was alleen maar wat geschrokken en als stille getuige had ik een mooie modderige hoefafdruk op mijn broek. Geen pijn, en geen blauwe plek. Ik was er ontroerd van, dat zo'n groot dier in zo'n verwarrende situatie zo adequaat en subtiel kan reageren.

Ponymeisje (24-9-2014)

Mijn 10-jarige dochter heeft sinds een paar maanden haar eigen pony. Ze had hem al een tijdje als verzorgpony en hij kwam te koop. Ik zag ook een fantastische coach-pony in hem dus de beslissing tot de aankoop was snel gemaakt. Niet veel later ging mijn dochter haar kamer opruimen. En daarbij ging ze rigoureus te werk. Alle my-little-pony's, barbie's, babyborn poppen met kleertjes, het poppenbedje, een aantal knuffels. Nog wat breisels voor de poppen die ik voor haar gemaakt had. Een grote pop met babykleertjes aan die ze zelf nog gedragen had. Haar hele kleine meisjes leven verdween in vuilniszakken. Alle spulletjes waar ze ooit zo blij mee was, verjaardagscadeaus, dingen die ze voor haar zakgeld bij elkaar gekocht had op rommelmarkten, tweedehands winkels en andere verzamelplaatsen van dit soort spul, alles ging weg..

Af en toe hoorde ik haar zingen terwijl ik beneden de aardappelen stond te schillen. Met de tranen in mijn ogen.... Wat gaat de tijd toch belachelijk snel.... Vrolijk kwam ze de trap af getrippeld. Of ik even wilde helpen met de zakken naar beneden brengen. Snel veegde ik mijn tranen af en deed ik of ik minstens net zo vrolijk was als zij. Gelukkig is ze geen paard want ze zou mij direct door gehad hebben. Samen tilde we de zakken en de grotere dingen die niet in een vuilniszak paste in de auto.

Daarna moest ik natuurlijk het resultaat in haar kamer zien. Reuze trots was ze! Paardenposters aan de muur en in de kast waar eerst de barbies en de my-little-pony's zaten had ze nu haar make-upjes, nagellakjes en sierraden gedaan waar ze voorheen nog niet echt in geïnteresseerd was. Haar kamer was ineens ook een stuk netter, meer een tienerkamer.

De volgende dag ging ik met de spullen naar de kringloopwinkel. Met pijn in mijn hart leverde ik de zakken af. Een medewerker van waarschijnlijk Turkse afkomst inventariseerde de spullen. De grote pop hield hij onder zijn arm. Ik zie hem er nog zo mee staan, met dat leuke pakje aan wat mijn dochter zo lief stond toen ze een peuter was. "oh, meneer" zei ik, "het hele kleine meisjesleven van mijn dochter zit in die zakken, ik vind het wel moeilijk om het zo weg te brengen" "Ach mevrouw" zei hij met een mooi accent, "dat isch weer voor ander kinder.." Wat een wijze man...

Wat je geeft krijg je terug (10-9-2014)

Van de week was ik bij een interessante bijeenkomst van het ondernemers-café in Leeuwarden. Er was daar een spreker, Jos Burgers. Deze meneer schrijft managementboeken en ik moet zeggen, hij verteld er uitermate boeiend over. Zijn nieuwste boek heet: de wet van Snuf met als ondertitel: "wat je geeft krijg je terug". Snuf is zijn hond, hij wist met veel humor te vertellen dat, als een hond je hartelijk begroet, wat zij doorgaans doen, je geneigd bent om hem eens even lekker te knuffelen. Ofwel de hond heeft begrepen hoe het werkt. Wil je vriendelijkheid, geef dan eerst vriendelijkheid.
Zijn verhaal deed mij denken aan een gebeurtenis welke zich een jaar of twee geleden afspeelde. Ik was aan het fietsen met mijn zoon en groette enkele langs fietsende mensen. Hij vond het maar gek. Je gaat toch niet gedag zeggen tegen mensen die je helemaal niet kent? Wat moeten ze wel niet van je denken? Vinden ze je dan niet raar? We namen de proef op de som. Ik zei weer heel vriendelijk "goedemiddag" tegen een langsfietsend stel oudere mensen. En wat gebeurde er? Ze zeiden vriendelijk goedemiddag terug! Ik vroeg aan hem hoe hij het zou vinden als er zomaar iemand iets aardigs tegen hem zou zeggen. En dat leek hem eigenlijk wel leuk. Na wat koudwatervrees overwonnen te hebben en een stuk of 5 mensen verder kreeg hij het voor elkaar om ook een keer "goedemiddag" te zeggen tegen een mevrouw die met de kinderwagen aan het wandelen was. Hij kreeg weer een aardige begroeting terug. En hij vond het leuk!! Zo wordt je dag weer een stukje mooier en blijer. Heel blij werd ik toen ik hem laatst, nu zo'n 2 jaar na dato, iemand gedag hoorde zeggen toen wij weer eens aan het fietsen waren. Hij had het onthouden! Mooie dingen zijn dat...

Wat worden ze groot (8-9-2014)

Je hoort het vaak, geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot. Als nieuwbakken ouder denk je met de gebroken nachten in je achterhoofd: 'nou, fijn, dan krijg ik het tenminste wat rustiger, en hoe snel kan het nou helemaal gaan?' Nou, heel snel denk ik als ik mijn 13-jarige zoon een knuffel geef. En ik mijn bijna 11-jarige dochter op mijn paard zie rijden. Waar blijft de tijd? het was nog maar gisteren dat ik ze als baby's aan mijn borst had, en dat ze als peuter in en om het huis rondscharrelden. En dat ze speelden met de Playmobil en de poppen. In de vakanties op de boot bij opa en oma in bed kropen en dat dat gewoon paste. We eindeloos kinderliedjes zongen... Oh, ik dwaal helemaal af. Want wat zijn ze mooi, die kinderen van mij. Zelfbewust, wijs en eigenwijs. En wat leer ik veel van ze. Ervaringen waar ik andere kinderen weer mee kan helpen. Het loslaten gaat steeds makkelijker. Mijn gevleugelde uitspraak naar hen toe is 'altijd zelf na blijven denken' en tot nu toe blijkt dat in zeer goede aarde gevallen te zijn. Ik hoop, nee, ik ga ervan uit dat dat zo blijft...

Driftbui in de supermarkt (4-8-2014)

Een peuter met een driftbui in de supermarkt. Dat is een behoorlijk spookbeeld voor veel ouders. Want als je kind een driftbui heeft, heb je je kind niet in de hand. Zo denkt men al snel. Of de ouder denkt dat men dat denkt. In beide situaties ben je er mooi klaar mee. "Men" vind er ook vaak wat van. Het is natuurlijk een geweldige aandachtstrekker. Wanneer je kind het in een supermarkt op een gillen zet weet je zeker dat je bekijks hebt. Goede tip voor een ieder die graag in de belangstelling staat, ga met een peuter boodschappen doen. Succes verzekerd.

Maar waar kijken die mensen nu eigenlijk naar, en wat trekt de aandacht? Dat gillende kind, dat is natuurlijk de aanleiding. Maar waar pas echt naar gekeken wordt is hoe de ouder cq begeleider van het kind erop reageert. Geeft ze toe? Wordt ze boos? Reageert hij helemaal niet? Kijk, en dan wordt het leuk om naar te kijken. Vaak is de reactie irritatie. Moeder pakt het kind bij de arm, schudt het zachtjes heen en weer en sist "en nu is het genoeg! Nu houdt je op!" Best begrijpelijk, je wilt gewoon lekker boodschappen doen en dan is het wel zo fijn als je kind een beetje meewerkt. Want je moet nog zoveel doen vandaag, die boodschappen moeten even snel, snel, tussendoor. Gaat zo'n kind ook nog dwarsliggen. Of een ouder reageert helemaal niet, vaak zijn mannen daar heel goed in. Soms houdt het kind dan op met jengelen, maar het komt ook voor dat de sirene nog even harder aangezet wordt. Want pappa zal en moet luisteren! Voor alle ouders die dit herkennen, er is een oplossing! Echt waar! Je kunt met plezier met je peuter, kleuter of kind boodschappen doen. En het mooie is, als je er bij je peuter wat aandacht aan schenkt, krijg je een ideale boodschappenmaat aan je kind naarmate het ouder wordt. Want hoe lastig is het als je iets niet kunt vinden? Of als je boodschappen op de band moet zetten, moet betalen en tegelijkertijd moet inpakken? En elke keer weer bedenken wat je moet eten? Wanneer je je kind verantwoordelijkheden en opdrachten geeft is het afgeleid en doet het kind echt mee met boodschappen doen. Dan zul je zien dat je kind zijn taken serieus gaan nemen en dat hij of zij het gevoel heeft er echt toe te doen.

De tips: laat je kind een groente of ander gezond levensmiddel uitkiezen, geef je kind opdrachtjes, zoals: wil jij een pak melk in het mandje leggen? Als ze wat ouder zijn kun je ze bepaalde boodschappen op laten zoeken. Van die dingen die je weinig gebruikt zoals kaneel ofzo. Laat je kind helpen om de spullen op de band te zetten en laat ze helpen met inpakken. Zo ben je echt samen aan het boodschappen doen. Je kind leert hier enorm veel van. Keuzes maken, oefenen met lezen, sociale vaardigheden (als je de kaneel niet kan vinden vraag je het aan zo'n jongen met een supermarkthesje aan), de invloed van reclame en rekenen (koop voor zo min mogelijk geld zo veel mogelijk ijsjes), wiskunde (hoe stop je die boodschappen zo handig mogelijk in een doos). De mogelijkheden zijn eindeloos. Als je ermee bezig gaat verzin je zelf vast wel nog meer leuke dingen.

Mocht je kind toch een driftbui krijgen, ga op je hurken zitten en vraag waarom je kind zo boos is. Hij of zij voelt zich dan in ieder geval gehoord en dat kan de driftbui al doen stoppen. Misschien is er wel een heel goede reden. Zo vertelde mijn zoon een keer als peuter dat hij wilde helpen met boodschappen op de band zetten en hij kon er niet bij. Hup, kind in het karretje, probleem opgelost. En ik had er een hulp bij.

Ik vind het nu heel fijn om met mijn kinderen van 10 en 12 boodschappen te doen. We bedenken allemaal voor een avond het eten, zij helpen dan vaak ook mee met koken, ik hoef nooit meer ergens naar op zoek, hoef niets op de band te zetten, niets in te pakken en ik hoef nu ook niet eens meer boodschappen naar de auto te dragen. Supergezellig en efficiënt!